Een levensboek voor Iris

Een jaar geleden, het kan ook korter zijn, kreeg Iris (11 jaar) Mijn Levensboek. Van haar voogd, denkt ze, maar het kan ook zijn dat de pleegzorg ermee kwam.
‘Ik ging erin kijken en ben voorin begonnen met mijn naam, hoe vaak ik verhuisd ben, op welke scholen ik heb gezeten en dat soort dingen’, vertelt Iris. Ze woont in een pleeggezin met haar pleegouders en een pleegbroertje. ‘Veel wist ik wel, maar er waren ook dingen die ik niet wist. Die heb ik aan mijn voogd gevraagd en aan mijn pleegouders.’
Iris vindt het leuk om aan het boek te werken. Ze pakt het meestal op momenten dat ze even niets te doen heeft. Ze gaat elke twee weken een weekend naar haar ouders. Dan gaat het boek niet mee. Ze houdt van dieren en wil daar nog meer van in haar levensboek schrijven. ‘Ik houd van dieren aaien, dat is goed tegen de stress.’

Haar pleegouders, voogd en pleegzorgwerker hebben ook in haar boek geschreven: ‘Er staat een pagina in die “Wensen voor je toekomst heet”.’ Iris bewaart haar levensboek op haar kamer. Ze wil er nog meer foto’s in. Ze heeft nu alleen een foto van haar voogd.

Heeft ze een tip voor andere kinderen en jongeren die Mijn Levensboek krijgen? Die heeft ze. Ze vindt het belangrijk dat ze aan háár boek werkt zoals ze dat zelf wil. Dus: ‘Vooral invullen wat je zelf wil invullen en niet wat je niet wil invullen. Eraan werken wanneer je zin hebt en vooral niet wanneer je er geen zin in hebt.’