Daar zit ze als volleerd secretaresse met de telefoon geklemd tussen haar oor en haar schouder, schuin hangend over de tafel terwijl ze lustig doorwerkt aan de tekeningen van haar geliefde speelgoed. Ze heeft dringend haar broer nodig om uit te vinden hoe de andere cavia en de vissen ook alweer heetten. “Wim, ik ben met het verleden bezig en hoe was het ook alweer.” Volgende week wordt ze 9.

Marjolein woont twee en een half jaar bij ons en heeft net haar levensboek gekregen. Ze gaat helemaal op in het verhaal, dat ze echt goed zelf kan lezen. Ze tekent, kleurt en schrijft met haar tong uit haar mond. Regelmatig moet ik komen kijken. Na verloop van tijd gaat ze de andere stukken bekijken en is heel tevreden dat ze die nog niet hoeft te doen. Plotseling wil ze dat ik alles neerleg in de keuken en het stuk over haar geboorte ga invullen. We hebben natuurlijk meteen weer de telefoon nodig. Het is verbazingwekkend hoe weinig van de gevraagde dingen eigenlijk in alle officiële stukken staan die we in huis hebben. Mooie gelegenheid om oma nog even te bellen…” Maar Marjolein, er was niemand bij toen je geboren werd, want het was met een operatie”. “Dank U wel, ik heb verder geen tijd, want ik ben met mijn verleden bezig.”

Deze ervaring stond eerder in Mobiel, Tijdschrift voor de pleegzorg (2006)