Tijdens mijn middelbareschooltijd was ik oppas in een pleeggezin. Het was niet mijn eerste kennismaking met pleegzorg, maar wel mijn eerste kennismaking met het levensboek. Ik keek mijn ogen uit toen ik het boek de eerste keer zag. Ik vond het prachtig. Een combinatie van een vriendenboekje, een fotoalbum, een dagboek en een poëziealbum. En zo groot! Wel vond ik het jammer dat je eerst pleegkind moest worden om zo’n boek te kunnen krijgen.

Pas heel veel later werd mij duidelijk wat de bedoeling en vooral de waarde van het boek is. Dat kun je je ook moeilijk voorstellen als je in je eigen gezin bent opgegroeid. Ik kijk nooit meer in oude vriendenboekjes of poëziealbums. Mijn dagboeken heb ik weggedaan en mijn fotoalbums bekijk ik zelden. Dat komt vooral doordat ik nog steeds omga met vrienden van heel vroeger, veel contact heb met mijn familie en op die manier zijn mijn herinneringen springlevend. Ik heb niets tastbaars nodig om ze te bewaren, dat gaat vanzelf. Voor pleegkinderen zijn die herinneringen minder vanzelfsprekend.

Deze ervaring stond eerder in Mobiel, tijdschrift voor de pleegzorg