Als zevenjarige kwam Nico in het gezin van Johan en Evelien. Daarvoor woonde hij in een instelling, waar hij als kleuter terecht was gekomen. Het opvoeden van Nico was niet altijd gemakkelijk. Hij was een ‘kind met hechtingsproblemen’. Inmiddels is Nico een twintiger en woont hij nog steeds bij hen in huis. Pleegmoeder Evelien vertelt over haar ervaringen:

“Johan en ik hebben altijd geprobeerd om haalbare doelen te stellen in zijn opvoeding. Eerst wilden we hem leren dat hij ons wist te vinden als er problemen waren. We hadden ons erbij neergelegd dat hij verder zijn eigen weg zou gaan. Nu lijkt het er toch op dat Nico beseft dat hij méér aan ons heeft, dat het contact tussen ons niet alleen beredeneerd is, dus vanuit zijn hoofd komt, maar ook vanuit zijn gevoel. Nico’s tante geeft hem waardering mee voor wat wij hem geleerd hebben. Zo nu en dan zegt ze dat tegen hem. Zijn moeder heeft onze inzet ook altijd gewaardeerd. Zijn vader was het er niet mee eens dat Nico bij ons woonde. Hij vindt nog steeds dat hij de opvoeding ook zelf had kunnen doen.”

“Nico vraagt ons weleens wat over vroeger. Het is mooi dat hij dat vraagt, maar wij kunnen hem alleen antwoorden geven vanaf een bepaalde leeftijd. Het is jammer dat de overdracht van de groep waar hij woonde zo summier is. Hij kan daar geen informatie meer vandaan halen. Gelukkig heeft hij wel een levensboek, maar je gunt hem meer, nu hij eraan toe is.”

Bovenstaande is een fragment uit een artikel dat eerder verscheen in Mobiel, tijdschrift voor de pleegzorg (2016)