Isabel, een voormalig pleegkind, vertelde een keer wat het levensboek voor haar betekent: “Het is het enige tastbare dat ik van mijn moeder heb. De enige foto die ik van haar heb, zit erin. Mijn pleegvader heeft die gemaakt tijdens een bezoek. Toen ik zes was, is mijn moeder overleden. Ik woonde sinds mijn geboorte bij mijn pleegouders en zij zijn meteen het levensboek gaan invullen. Later deed ik het zelf. Toen ik ouder werd, deed ik niets meer met het boek. Achteraf baal ik daarvan. Ik hoor helemaal bij mijn pleegouders, zij zijn mijn familie. Ik heb ook fotoboeken van mijn jeugd, maar dat ene stuk dat alleen van mij is, dat staat in het levensboek. Ik ben blij dat ik er af en toe doorheen kan bladeren. Ik vond het fijn om het aan mijn vriend te laten lezen. Nu snapt hij beter wie ik ben.”

Deze ervaring stond eerder in Mobiel, tijdschrift voor de pleegzorg